ครูของแผ่นดิน

วันนี้เปิดทีวีแต่เช้า ได้พบเจอกับการไว้อาลัยแด่ครูจูหลินครู ผู้มีอุดมการณ์แรงกล้าที่จะสอนหนังสือเด็ก และพื้นที่ที่เธอไปนั้นช่างแสนอันตราย แต่ด้วยความตั้งใจที่อยากให้เด็กได้มีความรู้ ประกอบกับอุดมการณ์ที่เธอมี เธอจึงไปสอน ยังโรงเรียนบ้านกูจิงรือป๊ะ ต.เฉลิม อ.ระแงะ จ.นราธิวาส จนต้องเสียชีวิตด้วยบุคคลที่ไม่น่าจะเรียกได้ว่าเป็นมนุษย์ เหตุการณืนี้ทำให้ผมนึกถึงสุภาพบุรุษท่านหนึ่ง ชื่อ โกมล คีมทอง...

เมื่อเอ่ยถึงชื่อ "โกมล คีมทอง" คนหนุ่มสาวรุ่นใหม่ในปัจจุบันน้อยคนนักที่จะทราบว่าเขาเป็นใคร และยิ่งมีคนน้อยกว่านี้มากนักที่จะรู้ว่าเขาเคยทำเคยสร้างอะไรมาบ้าง
หากเป็นคนที่อายุ ๔๐ กว่าขึ้นไป อาจเคยได้ยินได้ฟัง หรือจำได้ว่า เมื่อกว่า ๓๐ ปีมาแล้ว มีข่าวใหญ่ตามหน้าหนังสือพิมพ์ข่าวหนึ่งที่โด่งดังมาก เกี่ยวกับบัณฑิตหนุ่มสาวจากจุฬาฯ สองคน ถูกยิงเสียชีวิตขณะอุทิศตนเป็นครูเข้าไปตั้งโรงเรียนสอนหนังสือ แก่เด็กในท้องถิ่นทุรกันดารที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี คนหนึ่งนั้นคือ โกมล คีมทอง อีกคนเป็นเพื่อนสาวของเขาที่ชื่อรัตนา สกุลไทย
ความน่าสนใจของชายหนุ่มคนนี้อยู่ตรงที่ว่า เขาเป็นคนหนุ่มที่ไม่เคยลังเลใจในการประกาศปณิธานแห่งชีวิตของตนว่า "จะขอเป็นครูตราบชั่วชีวิต" ตั้งแต่เมื่ออายุยังน้อยและยังศึกษาอยู่ ทั้งที่ด้วยโอกาสของเขาหลังจากจบการศึกษาแล้ว สามารถไต่บันไดทางการศึกษาต่อในระดับที่สูงขึ้น หรือเสาะหาอาชีพที่ทำให้สถานภาพทางสังคม และเศรษฐกิจของเขาดีขึ้น ได้โดยไม่ลำบากนัก ตามอย่างเพื่อนนิสิตนักศึกษาทั่วไปในสมัยนั้น

ทั้ง 2 บุคคลที่เอ่ยถึงทำให้กำลัง ความมุ่งมั่นและอุดมการณ์ของผม ลุกขึ้นมาอีก หลังจากเงียบอยู่นาน บ้าน เด็ก 2สิ่งนี้คือความหวังใหม่ของผม ที่ต้องกลับไปทำอีกแน่ๆ ผมสัญญา